κάλλαιο(ν)

το (AM κάλλαιον)

νεοελλ.

ανατ. έπαρμα τού ηθμοειδούς οστού, στο μέσον τού πρόσθιου κρανιακού βόθρου, πάνω στο οποίο προσφύεται η σκληρή μήνιγγα

μσν.-αρχ.

1. η σαρκώδης απόφυση τής κορυφής τού κεφαλιού τού πετεινού, λειρί, λοφίο

2. το σαρκώδες υπορράμφιο τού πετεινού, κν. χαρχάλι

3. τα φτερά τής ουράς τού πετεινού.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αβέβαιης ετυμολ. Η λ. συνδέεται πιθ. με τη λ. κάλλος, ενώ η σύνδεση με τους τ. καλάινος, καλῶ δημιουργεί δυσχέρειες].